Als vijftiger met jongvolwassen zonen en bejaarde ouders sta je tussen twee wel heel verschillende werelden in. Alhoewel... koken kunnen die beide generaties niet. Terwijl ik het van de ene generatie geleerd heb en aan de andere zelf leerde.
Het jongste Polletje beloofde zijn vriendin laatst voor haar te gaan koken. De hele dag verheugde ze zich erop. Misschien naïef van haar, want koken is niet bepaald zijn hobby. Hij laat zich vooral bedienen door de plaatselijke roti-, friet-, spareribs- en pizzabakkers. Hij kan heus wel wat (namelijk kip braden en paprika snijden, vertelde hij laatst trots), maar meneer kiest voor gemak en met hetzelfde gemak vergeet hij dat hij echt wel meer kan op kookgebied. Genoeg om zijn meissie eens met wat lekkers én gezonds te verwennen.
Toen die lieve meid 's avonds bij hem kwam, moe van haar werk, hongerig en vol verwachting, was hij nog niet begonnen. Maar hophop deed Polletje de vriezer open, haalde er twee zakken met diepvriesmaaltijden uit en liet haar daaruit kiezen. Zalm met broccoli of kipfilet met sperziebonen. Tot zover de romantiek.
Ter informatie: het is nog aan.
Laatst was ik bij mijn moeder. Ik stelde voor een eitje te koken voor bij de lunch. Ze vroeg belangstellend hoe ik dat dan doe, eitjes koken. Ze volgde het op de voet: drie eitjes uit de koelkast, pannetje water, beetje zout erbij en koken maar. Telkens weer lichtte ze het deksel op om even geïnteresseerd te kijken naar dat borrelende water. Alsof het hele kookproces compleet nieuw voor haar was. Zoals zoveel voor haar elke keer weer nieuw is, níémand heeft het haar óóit verteld.
Niets is meer appeltje-eitje voor haar.
3 opmerkingen:
Bij mijn moeder heb ik ooit de stekker van de kookplaat eruit getrokken, nadat ze eieren gekookt had. Door de Parkinson liep ze slecht en ze viel ook weleens. Ik vond het veel te gevaarlijk dat ze zelf nog dingen ging koken. Het was ook helemaal niet nodig dat ze zelf eieren kookte, want mijn broer en ik kwamen toen om en om iedere dag even bij haar aanwippen. Toch begreep ik wel dat ze het zelf nog graag wilde doen.
De kookkunsten van je zoon moeten nog een beetje bijgeschaafd worden ;)
Wat zoonlief betreft: wie weet komt vast wel goed :)
Met onze zoon was het altijd strijd: hij weigerde warm eten.
Advies van arts: hij eet fruit, kaas, en verder weet ik niet meer, maar het advies was: negeren.
En nu, ruim 30 jaar later: hij kokkerelt en raakt niet uitgepraat over wat hij eet en hoe hij het klaarmaakt...het kan verkeren.
Ja wat je moeder betreft, dat is best moeilijk. Zoals je het eieren koken beschrijft is het nog wat. Maar als ze hardnekkig iets perse zelf wil doen wordt het lastiger oftewel kan het gevaarlijk zijn.
En wat was, om in je eigen vak te blijven, het leermoment bij het koken van een eitje? Neem een pannetje met een glazen deksel. Kan ze het hele proces volgen zonder wat ook maar op te lichten.
Heb je zoonlief nog gezegd dat een diepvriesmaaltijd vooral goed is om de relatie ijzig te houden? Persoonlijk vind ik diepvriesmaaltijden een culinair dieptepunt, maar ja, ik zweer bij verse ingrediënten en ook niet onbelangrijk; 'k heb geen hekel aan koken.
Maar goed, het is zijn relatie en als die een diepvriesmaaltijd verdraagt is het oké, maar waarschuw hem toch maar dat er grenzen zijn die geëerbiedigd dienen te worden.
Een reactie posten