De deur wordt opengezwiept, een vrouw van een jaar of vijfenvijftig achter een rollator komt de zaak kwiek binnengelopen. '64 euro dat is niet veel, 64 euro. Is niet veel,' roept ze en ze stoomt door naar de wc's. Ik verdiep me nog wat intensiever in de Margriet. Er wordt doorgetrokken en ze komt de zaak weer in, '64 euro is echt niet veel, hè, ik denk dat ik dat wel mag.' Door naar het koffiehoekje, komt met een kop thee naast me zitten. 'Ja, ik sta onder bewind en dat is niet makkelijk hoor, maar 64 euro is niet veel voor schoenen, ik denk dat ik die wel mag. Schoenen zijn duur. Hoe duur zijn uw schoenen? 64 euro maar. Dat mag wel, denk ik. Maar het is niet makkelijk als je onder bewind staat. Arne Jansen is ook al dood, zelfmoord, dat is erg hè. De cd's van Koos Alberts kun je nergens niet meer kopen. Nergens. Allemaal uitverkocht. Ben ik mee opgegroeid en ook met Arne Jansen erg hè. Ik moet nieuwe schoenen, de oude kan ik nog wel op lopen maar ik wil ook wel eens wat anders - u toch ook? - en 64 euro is niet veel hè. Ja, mijn zoon wil ook al niet meer met mee naar de stad, ben u ook moeder, willen ze nog wel met u mee? Nee, die van mij ook niet, die is 36. Arne Jansen, zelfmoord, erg hè. Koos Alberts heb vijf cd's, niets meer te koop. Nergens. Ik moet even bellen, hoor. Hallo Monique, 64 euro is niet veel, hè, maar dan mo'k de gemeente nog even vragen als het mag, ja, is goed, ja dag hoor. Wat betaalt u voor nieuwe schoenen? 64 euro is niet veel, toch? Als je onder bewind staat, is niet makkelijk, hoor. En me zoon wil niet meer mee.'
Ik heb de Margriet uit. Ik ben mijn tegenzin te boven en reageer zo af en toe op haar monoloog. Het maakt niet veel uit, ze blijft dit kringetje rondpraten. Onverminderd praat ze in hoog tempo door over de schoenen, het bewind, Arne Jansen en Koos Alberts. Tot de kop thee op is. 'Ik moet ook nog even kijken bij Ella Pupken, waar zit die, weet u dat? Die kant of die kant? O, die kant? Ik dacht die andere kant. Dus die kant zegt u.' Ze staat op, grijpt de rollator en stoomt de zaak uit. '64 euro is niet veel, tot ziens dan maar weer.'
De kapsters hebben haar niet een keer aangekeken.
zaterdag 27 oktober 2018
woensdag 24 oktober 2018
Neus snuiten
Ik kan me er groen en geel aan ergeren: kinderen die hun neus niet kunnen of willen snuiten. Ja, kleuters, oké, die moeten dat nog leren. Maar de leerlingen, vanaf een jaar of acht, negen, die bij mij in de praktijk komen, vaak zelfstandig op de fiets, die komen standaard snotterend van de kou en inspanning binnen en blijven als ik niet uitkijk een vol uur lang hun neus halfslachtig ophalen. Ik bied altijd een papieren zakdoekje aan, maar sommigen weigeren, anderen zijn slappe snuiters en nog weer een deel veegt symbolisch alleen hun neus af. De jeugd van tegenwoordig weet niet meer wat dat is: je neus zorgvuldig leegtoeteren. Of vakkundig ophalen, dat schijnt gezonder te zijn, maar ik kan het niet en wil het niet.
Laatst had ik er een die stomverbaasd was dat ik mijn neus snoot in een doekje. Had nog nooit een katoenen zakdoek gezien. Tien jaar oud. Het is toch een enorm gemis voor zo'n kind niet te weten hoe heerlijk het is je te kunnen ontdoen van overtollig slijm, stof en vocht dat een onbelemmerde teug zuurstof door de glorieuze poort van je luchtwegen verhindert!!! In zo'n heerlijk grote doek waarin altijd nog wel een schoon, zacht en droog plekje te vinden is.
Mijn moeder had en heeft nog altijd een klein zakdoekje in haar mouw of beha gepropt. Die tovert ze om de klipklap tevoorschijn om zo'n eigenwijze druppel op te deppen. En het eerste wat ik heb leren strijken waren de zakdoeken van mijn vader. Mijn vader heeft echt een gave snuittechniek, daar kan ik jaloers op zijn. Laat negenennegentig vreemde snuiters en mijn pa hun neus snuiten en ik pik mijn vader er blind uit.
Trouwens, nu ik een beetje ouder word, heb ik wel vaker last van zo'n incontinente neus. Herkent u dat, mede-ouderwordende lezer? Van het oudste Polletje leerde ik mijn neus al fietsend zakdoekloos te legen. Dus u mag hopen dat u nooit toevallig op zo'n moment achter mij fietst.
Ik verklaar hierbij het snuitseizoen voor geopend.
Laatst had ik er een die stomverbaasd was dat ik mijn neus snoot in een doekje. Had nog nooit een katoenen zakdoek gezien. Tien jaar oud. Het is toch een enorm gemis voor zo'n kind niet te weten hoe heerlijk het is je te kunnen ontdoen van overtollig slijm, stof en vocht dat een onbelemmerde teug zuurstof door de glorieuze poort van je luchtwegen verhindert!!! In zo'n heerlijk grote doek waarin altijd nog wel een schoon, zacht en droog plekje te vinden is.
Mijn moeder had en heeft nog altijd een klein zakdoekje in haar mouw of beha gepropt. Die tovert ze om de klipklap tevoorschijn om zo'n eigenwijze druppel op te deppen. En het eerste wat ik heb leren strijken waren de zakdoeken van mijn vader. Mijn vader heeft echt een gave snuittechniek, daar kan ik jaloers op zijn. Laat negenennegentig vreemde snuiters en mijn pa hun neus snuiten en ik pik mijn vader er blind uit.
Trouwens, nu ik een beetje ouder word, heb ik wel vaker last van zo'n incontinente neus. Herkent u dat, mede-ouderwordende lezer? Van het oudste Polletje leerde ik mijn neus al fietsend zakdoekloos te legen. Dus u mag hopen dat u nooit toevallig op zo'n moment achter mij fietst.
Ik verklaar hierbij het snuitseizoen voor geopend.
Abonneren op:
Posts (Atom)