Het enige recht van de vrouw...

Een paar weken geleden kon u hier meedoen aan een prijsvraag waarmee u een echte Purperpolvaatdoek kon winnen. De echte winnares komt uit Servië en vond het bezwaarlijk dat ik zoveel portokosten zou moeten betalen, dus kreeg een ander de prijs. Een paar andere lezers wilden ook een vaatdoekje en met alle liefde haakte ik ook voor hen een doekje. Ik vroeg hen een foto van hun aanrecht-met-vaatdoekje terug en die foto's zijn wel heel leuk om hier ook te laten zien. Wat een leuke en vooral nette aanrechten hebben de dames!

Hier het aanrecht van winnares Ipie:

Ria wilde ook graag een doekje: 

Ook Zeeuwse mama vroeg en kreeg er een. Ziet u dat ze de ramen niet gelapt heeft? En dat voor een Zeeuwse, die doen dat toch altijd elke dag?

                                              

Franca breit al een tijdje vaatdoekjes en wilde wel ruilen met mij, al sloeg de twijfel later flink toe:

Vriendin Ineke was zo brutaal om om pannenlappen te vragen. Grijze. U kent mij misschien al lang genoeg om te weten dat ik dat maar saai vind... Maar toen ik ze kwam afleveren zag ik dat ze ook pannenlappen van een andere vriendin kreeg en die zijn veel leuker en netter. Een beschrijving daarvan vindt u hier. 

Wijzelf hebben een ouwe keuken die de verhuurder niet wil vervangen. Ik probeer er maar tevreden mee te zijn. Maar het een en ander nodigt niet uit om er iets moois en nets van te maken.

De mannelijke Pollen wassen hier af, op hun manier, en ik denk het nooit voor elkaar krijgen om leuke bloemetjes, schalen met groente en fruit of iets anders decoratiefs op het aanrecht te krijgen, langer dan een paar uur. Hooguit een aardewerken zeeppompje (maar dat raakt steeds verstopt).

Hier ziet u dan ons aanrecht. Met het vaatdoekje dat Franca voor me breide. Een foto van vóór de afwas, zo ziet het er hier meestal uit, tot mijn schande, maar de mannelijke Pollen zitten nergens mee. En de foto van na de afwas die natuurlijk niet reëel is, want de kruiden staan buiten en het blikje met thee en het snoeppotje staan normaal op de vensterbank. 

Wie weet inspireren bovenstaande foto's me en ga ik toch proberen er wat mooiers van te maken.

Er mist nog één aanrechtfoto. Die van mijn ouders. Ik haakte ook voor mijn moeder een doekje, maar dat ligt hier nog omdat ik het steeds vergeet te geven. 

Ben je zestig?

Nee, ik niet. Maar mijn geliefde vanaf vandaag wel. Daarmee feliciteer ik hem ook via deze weg hartelijk.
Ik vind het wel een mijlpaal, lieve mensen. Ik ben 'nog maar' 46 en het verschil met zijn respectabele leeftijd lijkt nu weer zo groot. Niet dat ik me zo jong voel vergeleken met hem. Nee zeg. Grote Pol is hartstikke vitaal en met jeugdig elan beweegt hij zich (met gehoorapparaten, brillen, fysiotherapie, steunzolen en middagdutjes-op-z'n-tijd, maar nog zonder rollator, kunstgebit, nieuwe heup/knie/schouder,toupet en sta-op-stoel) door het leven. 't Is meer dat ik me te oud voel voor mijn leeftijd. De vermoeidheid die bij de SLE hoort fnuikt - dat woord móest ik even gebruiken - de laatste tijd weer zo.
Vanavond gaan we iets heel leuks gaan doen met z'n viertjes, maar tot op heden durfden we niet te reserveren vanwege die wankele hoeveelheid energie die vaak roet in het eten gooit. Zo frustrerend en ook onzeker voor de Polletjes die opeens bij zoiets wél behoefte aan structuur hebben.
Maar kom, dit stukkie zou niet over mijzelf moeten gaan. Meer over Grote Pol ga ik vandaag ook niet schrijven. Dat het maar een vreugde- en liefdevol jaar mag worden waarin hij zich gezegend weet.

Over een bezige bij die geen suiker blieft

Buuf en ik moesten elkaar nodig weer eens spreken. Buuf is een bezig bijtje, houdt echt van dingen doen en niet van suiker. Dat is een rare combinatie: bij zijn en geen suiker willen, maar buuf is ook een wonderlijk mensch. Ik bedacht dat we de sandwichspread van Karin Luiten (die van de zonder-pakjes-en-zakjes) zouden gaan maken. Buuf vond het best.

In plaats van de keukenmachine in te zetten sneden we alles heel relaxed zelluf met onze fijne molenmesjes. Konden we bijpraten en bij praten. Ja, denk daar maar eens over na.

Van al dat ambachtelijke handsnijwerk kneusde de groente niet. Daardoor leek er ook amper iets te gebeuren toen we de hele bups in een zeef kieperden om daar een uurlang een potje te gaan uitlekken. In plaats daarvan gooiden we er maar een schepje chiazaad bij. Dat bindt de boel en dan komt dat spul, dat ik in een vorige gezondheidsmanie aanschafte, ook nog eens van pas.

We maakten genoeg voor een kleinschalig weeshuis. Met mayonaise zonder suiker, maar daardoor werd het wel wat te zuur. Dus deden we er toch wat suiker bij. Maar geen geraffineerde, want agavesiroop, dus dan telt het volgens buuf niet. Volgens mij dan weer wel. Maar die discussie sloegen we gezellig over. Het smaakt best, mensen. Knapperig en met echte vitamines, dus ook lekker anders dan die uit de winkel.

Leuk om te doen met uw (klein)kindertjes in de meivakantie die dit jaar in april valt.
En leuk om weg te geven. In de koelkast staat nog een potje voor u klaar.

De eeuwige drie P's. En stamppot.

Tweeëntwintig en negentien zijn ze, de Polletjes. Kind-af, uitgepuberd. Zo'n beetje volwassen, uitgegroeid, doorontwikkeld, klaar voor de grotemensenwereld, zou je zeggen.

Dat is ook zo. Bijna. Er zijn nog wat dingetjes blijven liggen. Vooral op culinair terrein, want de drie P's blijven favoriet, ik schreef er vroeger ook al over.
Maak je een overheerlijke quiche met zoete aardappel en bloemkool, vragen ze om Pannenkoeken.
Van lasagne boordevol heerlijke groenten en verse kruiden van het balkon eten ze maar een klein stukje, Pizza uit de diepvries (zonder noemenswaardige groente dus) wordt verslonden.
En aardappel eten ze heus wel, in de vorm van Patat, of gebakken met veel fritessaus. En in de stamppot. Maar dan wel normale, traditionele stamppot. Met wortel of boerenkool. En Vleesch. Veel Vleesch. Geen geëmmer met een ratatouille met die andere P's Paksoi, Pastinaak en een Paddenstoelenragoutje. Twee lichtpuntjes: Paprika, dat lusten ze rauw. En ons oudste Polletje eet fruitsalade. Jawel.

Ik heb de hoop opgegeven dat ze ooit met smaak zullen mee-eten van onze vitaminerijke edoch lekkere menuutjes.
Hun lange tanden negeer ik zoveel mogelijk;
hun stilzwijgend zuinig accepteren van onze verantwoorde vegetarische maaltijden waardeer ik; zogenaamd vallen de minieme porties die ze al analyserend en selecterend opscheppen me niet op (het zijn sterren in het omzeilen van champignons en aanverwante artikelen);
slik nog eens als het jongste Polletje 's avonds laat nog even naar buiten gaat (= naar de snackbar);
ik wil niet weten hoe vaak Polletje-Op-Kamers voor zichzelf kookt (nooit) en wat hij eet als hij niet bij ons mee-eet (noodlessoep, stokbrood, pizzabroodjes).
Ik doe water bij de wijn en bak hamburgertjes, koop kilo's paprika's, kies voor veilige groenten en vermijd spruiten, aubergine en meer van dat soort Vreselijks. Kortom: ik doe werkelijk erg mijn best.
Maar aan onze eettafel heerst pas echt een feestelijke stemming bij kip, patat en appelmoes. O, en fritessaus.

Zou het ooit nog goed komen?

Lijfspreuk van de Polletjes