Gelukkig hebben we de fo... uh, tsja... Oeps! (2) Kerstballen

Mijn ouders worden minstens 130 jaar oud. Ze hebben  trouwens sowieso het eeuwige leven, dus om ze nu al te vragen of ik later misschien dat ene theelepeltje of de klok mag erven gaat me veel te ver.
Al jaren aasde ik stilzwijgend en geduldig op de kerstballen die mijn moeder ooit vlak na haar trouwen kocht. Begin zestiger jaren. Een boom kwam er niet, dat ging mijn vader te ver. Ook zonder boom weet mijn moeder het huis wel te versieren, daar is ze een (kerst)ster in. (Heel flauw, ik weet het.)
Maar toen werd in 1970 een van mijn broers ziek en omdat hij dan de kerstboom op de kleuterschool miste, kocht ze voor het eerst en het laatst een boom. En daar hing ze die ballen in.
Die zijn dus supervintage en hartstikke zeldzaam. Want van glas en in alle onwaarschijnlijk gave kleuren en vormen. Psychedelisch gewoon, weet je wel?
Elk jaar haalde ze de kerstdoos tevoorschijn en het was telkens weer een feest van herkenning om het vogeltje-op-knijper, de piek en de verschillende ballen in pastelroze, -groen, blauw en zilver uit het vloeipapier te bevrijden.
Ze werden in losse dennentakken aan de muur gehangen of op een mooie schaal gelegd. Tot vorig jaar. Toen miste ik met kerst opeens de ballen bij mijn ouders thuis. Hadden ze ze in een vreemde bui van opruimwoede alvast maar naar Terre des Hommes - voor de arme kindertjes - gebracht. Tuurlijk. Een heel goed doel. Maar ik ben ook een heel goed doel, hoor. En ik wilde best ook heus een hoop ouwe meuk in de TerredesHommeswinkels-voor-arme-kindertjes kopen, in ruil voor die ballen.
Ik kan er nog tranen van in mijn ogen krijgen. En ja, geen foto's, nee.

Op internet vond ik een webwinkel waar ze die oude ballen voor grof geld verkopen. Maar ja, dat zijn niet de onze. En ze zijn lang zo mooi niet... Maar om u een idee te geven: