De Russen komen - Русские приходят

Mijn blog wordt massaal bekeken vanuit Rusland. Ik las ook al bij andere blogspotters dat ze dat bij hen ook doen. Het zorgt voor vreemde grafieken in mijn statistieken:
 

Normaal worden hier ongeveer 300 pagina's per dag bekeken, met de Russen erbij worden dat er gemakkelijk 800 per dag. Je vraagt je af wat ze eraan vinden. Of wat hij eraan vindt, want het zal wel een individuele Rus zijn die zich binnen een minuut het schompes klikt op zoek naar westerse parafernalia. Of in het wilde weg een cyberaanval doet op hopelijk de website van een of andere propagandistische nieuwssite. Of spioneert, met een bontmuts op, een balalaika in zijn rechter- en een wodka in zijn linkerhand. Maar hoe moet hij dan op de muis klikken, vraag ik me opeens bezorgd af. 

Ik vind dat helemaal niet leuk. Zoals u misschien al weet, ben ik dol op cijfertjes en grafiekjes. Maar die grafiekjes moeten dan wel kloppen...

Dus Rus, als je dit leest: stop ermee. Прекрати.

Hier valt niets te halen. 

Ik ben niet interessant, 

doe niet aan politiek, 

weet niets van bankgeheimen, vermeende voornemens om het Kremlin aan te vallen en al helemaal niets van het Neerlandsch wapenarsenaal. 

Tenzij u oprecht geïnteresseerd bent in kerstballen, rijp in Drenthe, Polletjes, wintertenen of oude kaas, dan bent u hier natuurlijk van harte welkom. 

In alle andere gevallen verwijs ik u door naar deze site. 

Gelukkig hebben we de fo... uh, tsja... Oeps! (2) Kerstballen

Mijn ouders worden minstens 130 jaar oud. Ze hebben  trouwens sowieso het eeuwige leven, dus om ze nu al te vragen of ik later misschien dat ene theelepeltje of de klok mag erven gaat me veel te ver.
Al jaren aasde ik stilzwijgend en geduldig op de kerstballen die mijn moeder ooit vlak na haar trouwen kocht. Begin zestiger jaren. Een boom kwam er niet, dat ging mijn vader te ver. Ook zonder boom weet mijn moeder het huis wel te versieren, daar is ze een (kerst)ster in. (Heel flauw, ik weet het.)
Maar toen werd in 1970 een van mijn broers ziek en omdat hij dan de kerstboom op de kleuterschool miste, kocht ze voor het eerst en het laatst een boom. En daar hing ze die ballen in.
Die zijn dus supervintage en hartstikke zeldzaam. Want van glas en in alle onwaarschijnlijk gave kleuren en vormen. Psychedelisch gewoon, weet je wel?
Elk jaar haalde ze de kerstdoos tevoorschijn en het was telkens weer een feest van herkenning om het vogeltje-op-knijper, de piek en de verschillende ballen in pastelroze, -groen, blauw en zilver uit het vloeipapier te bevrijden.
Ze werden in losse dennentakken aan de muur gehangen of op een mooie schaal gelegd. Tot vorig jaar. Toen miste ik met kerst opeens de ballen bij mijn ouders thuis. Hadden ze ze in een vreemde bui van opruimwoede alvast maar naar Terre des Hommes - voor de arme kindertjes - gebracht. Tuurlijk. Een heel goed doel. Maar ik ben ook een heel goed doel, hoor. En ik wilde best ook heus een hoop ouwe meuk in de TerredesHommeswinkels-voor-arme-kindertjes kopen, in ruil voor die ballen.
Ik kan er nog tranen van in mijn ogen krijgen. En ja, geen foto's, nee.

Op internet vond ik een webwinkel waar ze die oude ballen voor grof geld verkopen. Maar ja, dat zijn niet de onze. En ze zijn lang zo mooi niet... Maar om u een idee te geven:

Gelukkig hebben we de fo... uh, tsja, oeps! (1) Rijp

Vorige week waren wij een weekendjeweg in Drenthe.
O, Drenthe. Ach, Drenthe.
Daar willen wij dus graag gaan wonen, want rust, ruimte, mooi, genoeg schapen.... Maar ach, puntjepaaltje is dat vast een ander verhaal.

We fietsten en wandelden en lazen en breiden (dat deed alleen ik, dat spreekt vanzelf) en sliepen (niet vanzelfsprekend voor mij). Niet erg opwindend en vooral erg senior, maar uiterst heilzaam op z'n tijd.
Die wandel- en fietstochten werden geregistreerd door een app op mijn telefoon die me allemaal fijne cijfertjes opleverde over kilometers, tijd, calorieën en benodigde vochtinname. Dat vind ik nou leuk.
Met diezelfde telefoon maakte ik ook zo af en toe wat foto's, van belabberde kwaliteit, maar zo'n mooi landschap roept er soms gewoon om om vastgelegd te worden. Al zou ik dat natuurlijk liever hebben willen kunnen schilderen of dichten.
We namen ook een goede camera mee, maar die lag op de fotogenieke momenten eenzaam en alleen in het huisje te wachten.
Op zondag fietsten we camera- én telefoonloos door dichte mist over stille landweggetjes naar de kerk. Bovendien vroor het en die combinatie leverde dikke rijp op alles op. Van werkelijk adembenemende schoonheid toen de zon doorbrak en de lucht blauw kleurde.

Die schoonheid is niet te beschrijven en op een foto hadden we dat ook echt niet kunnen vastleggen, maar dat we iets prachtigs gezien hebben, sterker nog: dat we helemaal in die schittering gedrenkt zijn, kleurt de herinnering eraan nog steeds euforisch. 

Daarbij is het natuurlijk een typisch gevalletje van jammer dat ik dat niet met u kan delen, al was het dan een gebrekkige weergave geweest.

Gelukkig hebben we nog wel de telefoonfoto's van de andere momenten. Daar moet u het dan maar mee doen.

De oudjes op pad

Het was hoog tijd om een extra vakantieweekje in te lassen. In mijn praktijk houd ik de schoolvakanties aan, maar tussen herfst- en kerstvakantie zaten dit keer negen weken. Dat is voor mij te veel. Dan haal ik die kerstvakantie met mijn tong op m'n schoenen, als ik 'm al zonder koorts, migraine of oververmoeidheid haal. Met de sinterklaasdrukte van de leerlingen kwam dat ook nog mooi uit. Kunnen ze mooi surprises maken terwijl ik bijtank.
En om écht uit te rusten en energie te laden besloten we een weekendje weg te gaan. Het jongste Polletje bood genereus aan op het huis te passen. Hij had toch geen zin om mee te gaan wandelen en fietsen. Dat doen alleen oude, saaie mensen. Zoals Grote Pol en ik.
Dus zit ik nu heel luxe in een prachtig natuurhuisje in Drenthe tussen schapen en keuterboertjes te ontspannen op een loungebank. Onderweg deden we Kampen aan, waar we in een bijzonder woon-zorgcentrum tussen de oudjes uitstekend lunchten met broodje bal (hij) en soep en salade (ik), ons vergaapten aan de gevels, kerken en meer schoons van dit stadje. Verder naar het noorden reden we onder een felle dubbele regenboog door die natuurlijk niet mooi op de foto te vangen was.
Kortom, we vermaakten ons prima.

En dan nu de foto's (slechte smartphonekwaliteit, sorry)...

In de wolken zagen wij een krokodil en een monster met tanden. Heel interessant, natuurlijk. 

Jeugdsentiment

Met een van mijn leerlingen heb ik het over jeugdsentiment. Wat dat is, weet hij niet. Dus ik leg uit dat dat met een warm gevoel terugdenken aan iets in je jeugd is. Zijn ouders zullen vast wel met jeugdsentiment terugdenken aan de sinterklaasfeesten van vroeger. En aan de Donald Duck, want daarover gaat onze begrijpendleestekst. Zo noemen we het een en ander op waarover te nostalgeren valt en het begrip is al snel helder.
Dat blijkt helemaal als leerling (elf jaar) zegt dat hij ook jeugdsentiment heeft. Daar wil ik meer van weten. Ja, zegt hij weemoedig, ik heb jeugdsentiment als ik terugdenk aan de tijd dat ik nog geen huiswerk had....