Een week uit het leven van Purperpol

Soms gebeurt er niets. Niets waarvan je denkt dat het het delen waard is. Of het zijn van die kleine prutdingetjes, te weinig voor een leuk stukkie. 

Een klasgenootje van een leerling van mij, die dacht dat ik haar oma was. Zo'n typische 'eerste-keer-dat-het-me-overkomtgebeurtenis'. 

Gedub over of ik nu wel of niet mijn haar moet blijven verven. 

Een tentoonstelling in een museum die enorm inspireert. En en passant ook nog getrakteerd worden op een boel werken van Klaas Gubbels. 

Een vermoeidheid die juist uitspireert: elke creatieve gedachte wordt in de kiem gesmoord, want ik heb toch te weinig energie, dus laat ik er maar niet te veel aan denken.

Fietstochtjes op m'n brommert, die heerlijk zijn, maar af en toe ook gewoon te ver en met te weinig accu. 

Twee keer uit lunchen geweest, met bijzonder prettig gezelschap.

Een weegschaal die je de ene dag toelacht, maar de andere dag weer afstraft. 

Nou ja. U kent dat wel. Maar ik maakte toch ook nog iets moois voor mijn moeder. De lente is nu goed begonnen, dus ik heb een sjaal voor haar gehaakt. Lekker warm. Ach. Dat mensje heeft het ook altijd koud. Midden in de zomer heeft zij nog ijskoude voetjes en handjes. Ze wilde iets met veel kleurtjes, u kent mijn moeder misschien, dan snapt u dat. 

Volgende keer wat meer spektakel hier op dit blog. Hoop ik. Of zal ik ook eens over koetjes en kalfjes gaan schrijven? Ik weet niet of dat wel bij me past. Nou ja. Hoe dan ook: fijne week gewenst!
Ik sluit af met een gezellig raadseltje. Wat heeft mijn moeder hier in haar onovertroffen, zeer eigen, handschrift geschreven? Voor haar doen is dit overigens heul netjes. Als het me lukt, maak ik een keer een fotootje van een boodschappenlijstje of zo, ken je lachuh.