Dat je al minstens drie jaar rondloopt met een riem die net niet goed genoeg je broek op z'n plek houdt. Probeer je zelf een gaatje te prikken met een priem, maar dat werkt niet. En ondertussen val je nog elf kilo af en heb je inmiddels wel drie nieuwe gaatjes nodig. Loop je in die tijd minstens honderd keer langs de schoenmaker en telkens denk je: ach, die man is al zo druk / het is daar zo'n herrie / ik vraag m'n vader wel / wat zullen de mensen wel denken als ik daar in die zaak plotseling mijn riem uit m'n broek haal? / en als ik dat doe, denkt de schoenmaker vast: bah, wat is die riem viezig warm / ik koop wel een nieuwe riem / ik doe gewoon elastiek in al mijn broeken / ik moet gewoon weer aankomen.
Dat je dan op een winderige woensdagmorgen wél naar binnen stapt, binnen een minuut weer drie gaatjes rijker buiten staat met broek die eindelijk echt lekker om je middel zit, zonder te hoeven betalen. En dat je dan denkt: wat is er nog meer in mijn leven dat me al drie jaar niet lekker zit en dat ik binnen een minuut zou kunnen oplossen? Of desnoods binnen een dag, dat mag ook.
