De Kolossale-Krakende-Knieën-Kwis

Het is tijd voor een gezellige quiz! Doet u mee? Er zijn mooie prijzen te winnen! Maak telkens uw keuze en volg de aanwijzingen nauwkeurig op."
TIP: om meer kans op die mooie prijzen te maken herleest u dit berichtje met de reacties eerst even.

Vraag 1

Sinds het verschijnen van het berichtje Afkraken  ... (typ gewoon uw antwoord in, gevolgd door een #)
A. ..is de toestand verslechterd.
B. ..is er een kleine verbetering opgetreden.
C. ..sta ik ingeschreven op de wachtlijst voor kunstknieën.
D. ..is een duidelijke verbetering opgetreden.
E. ..kraken nu ook mijn polsen, enkels en hersenen.

Vraag 2

Schrijf met uw vinger in onderstaand vak uw schatting van mijn looprecord (in meters) van de afgelopen maand:

Vraag 3

Dat is te danken aan: (tik op het juiste plaatje)

               Tip van Engelien en Mijntje

Vraag 4

De reactie van de Polletjes op deze oplossing was: (roep de letter van uw keuze in de wasmachinetrommel)

A. Op je volgende verjaardag geven we je een kudde schapen.
B. O, wat erg, lieve mam, dat helpt je natuurlijk niets. Hierbij verklaren we dat we altijd alles voor je zullen doen. Zullen we je om de beurt even op onze schouders uitlaten in het bos?
C. Haha, nou, probeer dan ook meteen rechtsdraaiende biologische perenhangop met paddosoepextracten en een toefje gefermenteerde nijlpaardlevermousse. Nee, grapje, paddenbloed, slangengif en aderlaten schijnt ook goed te helpen. We googelen  wel even het nummer van de dichtstbijzijnde chirurgijn.
D. Ik rook gezellig met je mee.

Prijswinnaars krijgen automatisch bericht.

In de herhaling - de POD

Tien jaar geleden schreef ik onderstaand blogje. Ik moest er laatst weer aan denken en zocht 'm op. Ik moest weer hartelijk lachen om de foto van de Polletjes, die nu dus zo'n twintig jaar geleden gemaakt is.
Het frappante is dat het jongste Polletje, dat er op die foto zo sullig bijstaat, nu werkelijk militair is en als taak heeft mijnen op te sporen en onschadelijk te maken!

Het Sinterklaasjournaal besteedt elk jaar wel weer aandacht aan de POD. De Pieten Opsporings Dienst, de Problemen Oplos Dienst of de Papier Opsporings Dienst, al naar gelang het thema van het script.

Hier in Huize Pollenstein hebben we ook al jaren een POD. En ook de letters van deze afkorting staan elke keer weer voor iets anders. De Polletjes waren tien jaar geleden zo'n beetje permanent gekleed als Piraat. Toen spraken we van Piraten Overal Dagelijks. 

Daarna de PrentenboekOokDagelijks-manie en toen via de Pipo Of Donaldduck-rage zijn ze razendsnel, want zo gaat dat: ze zijn groot voor je het weet, aanbeland bij de Projectielen Opsporings Dienst. Vandaag gingen ze samen met de metaaldetector eropuit en vonden ze een onontplofte Britse 2 inch mortiergranaat.

En morgen belt de POD hoogstpersoonlijk de politie, zodat de EOD in allerijl zijn werk zal gaan doen en de POD er met hun neus bovenop kan staan. En dan volgt natuurlijk een reportage voor het NOS Journaal en een plaatsje op de voorpagina's van alle landelijke dagbladen. Dat spreekt vanzelf. 

Maar ik weet niet of die gedachten meer thuishoren bij de Piraten Overal Dagelijks-fase, of bij het Projectielen Opsporings Dienst-idealisme. Dat noemen ze een IP, een IdentiteitsProbleem, en dat is heel normaal voor POV. (Pubers Onderweg naar Volwassenheid.).

Dagboek van mijn moeder

Vanaf twee weken voor de geboorte van mijn oudste broer (januari 1962) tot dertien maanden na de geboorte van mijn jongste broer (november 1966) heeft mijn moeder een dagboekje over de kinderen bijgehouden. In drie schriftjes met zo'n fijn jarenzestigomslag.
Ik kreeg ze laatst mee om te lezen, ook al kom ik er zelf niet in voor. En wat is dat genieten! Zo leuk en verrassend om dit van je moeder te kunnen en mogen lezen, terwijl zij en ik inmiddels al lang en breed in een heel andere levensfase verkeren.
Het geeft zo'n heerlijk beeld van een jonge moeder in de vroege jaren zestig, erg gelukkig (althans, op de momenten dat ze schrijft) met haar man, kinderen en de nieuwe flat. (De eerste twee jaar van hun huwelijk woonden mijn ouders vanwege de  heersende woningnood in bij haar schoonvader en zijn vriendin. Geen gemakkelijke tijd.)


Ik zie mijn moeder zo zitten aan tafel. Zaterdagavond, pen, flesje groene inkt en schrijven maar.

Een fragmentje, mijn oudste broer is dan bijna tien maanden:
Dinsdag is de dokter geweest, Saul moet de hele week nog binnen blijven. Hij is weer bijna beter. Deze week nog zijn oor druppelen. Dat vindt hij vreselijk.
Al heel lang luistert Saul naar muziek. En als de radio aan staat, en ik zing mee, en sla de maat dan doet hij het ook. Onbeholpen met zijn handje. Soms steekt hij mij zijn handje toe, dan moet ik hem helpen. Wanneer Saultje alleen muziek hoort, gaat hij op de maat zitten wiegen. Dat is helemaal leuk!
Hij kan al zo goed aan de hand lopen. Hij stevent direkt naar de radio. En naar het raam. Hij vindt het prachtig, om tegen de ramen te slaan. Als hij zijn eerste hapjes brood krijgt, is hij zo blij,dan zegt hij steeds onder t' kouwen: mamamamamamamamam. Hij begint echt een beetje aanhalig te worden.

En een fragment geschreven op 17 mei 1964:
Er is weer veel te vertellen over Saul. Hij probeert nu alles na te eggen, wat aardig goed gaat, soms nog wat krom. Lopen kan hij heel vlug, als hij valt, moet het erg pijn doen, voor hij zal gaan huilen. Een hoofd vol krullen, wat erg lief staat. s'avonds na het eten voorlezen door papa is een feest. Vooral de boekjes van Dick Bruna vindt hij fantastisch. 
Bij opa in de auto is het grootste feest. Daar is hij dol op. Hij weet ook precies van wie de auto's van de buren zijn, fiat 600 van Jaapjes papa, fiat 700 van Joosten enz. Hij kan zo verlangend naar spelende kinderen staan kijken. Maar hij is nog te klein om op straat te spelen. Het is een lieve schat, iedere dag geniet je weer van hem.