Scherp

Omdat ik, ondanks bril, soms wel heel erg met mijn ogen moet knijpen om het een en ander scherp te kunnen krijgen, maakte ik maar eens een controleafspraak bij de brillenwinkel. Zo'n grote keten, ik zal geen naam noemen. Na een kort vooronderzoek door assistente met pufjes ('U doet het prima, hoor') en de vraag of ik ook een hooronderzoek wilde ('Nou nee, ik hoor al meer dan me lief is') werd ik in een open kamertje geplant. Op een veel te hoge stoel. Daar kon ik al benenbengelend minstens tien minuten luisteren naar een kletspraatje over niets tussen mijn toekomstig oogmeter en een collega. Tien minuten! En ik maar wachten... Daar kan ik niet bij, hoor. Je maakt toch een afspraak?
Ik begon te twijfelen aan deze missie. Had ik niet beter de oogarts kunnen inschakelen? Daar moest ik toch binnenkort heen.
Eindelijk kwam de oogmeter dan binnen. Die moest meteen alles van me weten. Of ik ook medicijnen gebruik. En aan ziektes lijd. Ja, maar dat staat allang in het dossier wat ze zorgvuldig lijken bij te houden. Ze typen er elke keer langdurig in. Daarom ga ik naar die zaak, dat ik niet alles opnieuw hoef te vertellen. Of ik ze toch even opnieuw wil opnoemen. Nee dus. Daar had ik geen zin in. Het is daar gewoon een commerciële winkel en ze pretenderen van alles, maar mijn medicijngebruik vind ik behoorlijk privacygevoelige informatie die ik niet met jan en alleman hoef te delen. Zeker niet met iemand die duidelijk die informatie niet kan duiden. En ook niet hóeft te duiden, dat doen de specialisten wel.
Ik noemde alleen Plaquenil omdat dat middel duidelijk invloed heeft op het oog en de dosering ervan onlangs is gewijzigd. Vervolgens noemt de erkende, opgeleide en zogenaamd deskundige oogmeter dat middel consequent Plakkonie. Mijn vertrouwen in de zaak nam zienderogen nog meer af.
Eindelijk begon hij dan te meten. Dat bleek een probleem. Ik ben onmeetbaar. Op rechts. Dat oog doolt en zwalkt maar wat rond. En dat lag aan de Plakkonie, dacht hij. Ik moest over twee weken nog maar eens terugkomen, dan zou het misschien wel beter gaan, omdat het oog nog moest wennen aan de andere dosis (het linkeroog blijkbaar niet). 'Want, mevrouw,' zei hij zwaarwichtig: 'Het lichaam reageert heel erg op medicijnen, hoor. En het oog is ook een deel van het .... lichaam!!!!' Tssss, nou zeg. Wat een openbaring. Dat ik dat nu pas hoor, zeg.
U begrijpt dat mijn vertrouwen tot onder het nulpunt was gedaald. Maar nog trok ik mijn mond niet open. Ik liet alles maar weer over me heen komen. Ook het eindeloze getyp bij het maken van een vervolgafspraak. Zit ik daar over twee weken weer. Of niet. Want ik zie opeens heel scherp: ik moet daar niet meer naartoe.

Intern verhuisd

Misschien heeft u gemerkt dat ik even niet op mijn blog te vinden was.
Dat kwam zo: laptop kapot - trui gebreid - veel boeken-die-ik-niet-kon-wegleggen gelezen - een interne verhuizing. Met alle materialen in mijn praktijk (voor remedial teaching) barstte ik bijna uit de ruimte. Beetje lastig als er dan ook nog leerlingen in moeten. Daar waren we druk mee, want die nieuwe ruimte moest eerst zo'n beetje chemisch gereinigd worden (na zoveel jaar intensieve puberjongensbewoning).

Daarna de 524 gaten in de muur gedicht, de boel wat vlakker proberen te krijgen, geverfd, behangen en ingericht. Ik ben niet zo van de pippilangkousgedachte - ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan -, maar toch lukte dat behangen best aardig (alleen gemakkelijke stukjes, hoor).

Sinds vorige week heb ik er mijn intrek genomen en daarmee is de grootte van de praktijk meer dan verdubbeld. Het is mooi geworden; een fijne ruimte waarin het denken en handelen veel gemakkelijker lijkt te gaan. Zo leuk om ook te zien hoe mijn leerlingen erop reageren: ze genoten zienderogen van het werken op deze plek (het gebakje dat ze kregen hielp daar ook wel bij😀).