Op de valreep kreeg ik toch nog een moederdagcadeau van ons oudste Polletje. Moederdag vieren hadden we hier eigenlijk al tien jaar geleden afgeschaft, omdat de Polletjes het maar een oneerlijke zaak vonden en wij volwassenen grote moeite hebben met het commerciële karakter ervan. Ze kwamen toch al niet meer thuis met de obligate knutsels die ze hier op de plaatselijke basisschool in onder- en middenbouw nog wel maakten. Met hart en ziel, hoor, dat wel. Vooral dat hart en die ziel waren ontroerend. En de inspanning van de juf waardeerde ik zeer zeker ook, vooral omdat ik zelf daar ook altijd erg druk mee was met de kinderen uit mijn klas. Maar aan het cadeau had je nooit wat.
Polletje kwam met dit cadeau natuurlijk twintig jaar te laat. Of noem het slim, nu hij toch al bijna twee jaar uit huis is en vindt dat zijn thuiswonend broertje nog wel wat tucht kan gebruiken.
Maar het blijft lief van het joch, toch? De tweedegraads brandwonden op zijn vingers van de soldeerbout liegen er trouwens niet om. Daar maak ik me nu wel een beetje zorgen om.
Ik kreeg ook nog een cadeaubon van de sportschool waar hij o.a. werkt als judoleraar. Vier weken gratis judo of karate. Maar ik bedank voor de eer. Mij krijg je niet op de mat, ik vind een wandelingetje al sportief genoeg. Sterker nog, ik zou het een straf vinden.
Of zou het na de les wel lekker liggen op zo'n mat? Kussentje en dekentje erbij, massage van nek en schouders. mwah, niet verkeerd.
