Pindakaas!!!

Vandaag is het de Nationale Pindakaasdag en waar kun je dan beter mee ontbijten dan met een verse boterham met het bruine goud? Mmmm. Zo lekker.

Ik weet het, het uitroepen van zo'n dag is een marketingstunt, maar dat vind ik in dit geval helemaal niet erg. Trouwens, voor mij is het praktisch elke dag wel pindakaasdag.

Nog lekkerderder vind ik zo'n bammetje met schijfjes komkommer en sambal, maar da's meer voor de lunch.






De Polletjes waren er vroeger ook verzot op en Kleuterpolletje 1 noemde het om d'een of d'andere reden altijd Píkkeballe (met een verzaligd lachje op z'n smoeltje) en dat bekt me toch lekkerrrrrr...

Afzien (en een lesje woordenschat)

Ondanks mooie termen als ruige rijp, uitsneeuwende mist en ijsvrij, vind ik het maar niks. De winter is afzien. Stram en stijf, moe en lusteloos ben ik.
Nee, vroeger... Vroeger was ik nog flink en dapper. Ik fietste 's morgens vroeg fluitend naar mijn werk, tussen de ramenkrabbende medemens door die ik zielig vond. Die lui waren slap en dom, want die pakten de auto en hadden niet door dat fietsen zoveel sneller gaat en je zintuigen op alle mogelijke manieren zo prettig kan prikkelen. Ook als het glad, koud en donker is.
Een muts zou ik nooit dragen, daar had ik altijd al een hekel aan gehad. Het eeuwige moedergezeur daarover deed ik af met de puberrollendeoogbeweging die ik nu bij mijn eigen kroost zie als ik weer eens goedbedoelde tips geef. Handschoenen als het warmer is dan -2 graden niet nodig. Aan thermo-ondergoed en warme skisokken dacht geen haar op mijn hoofd.
Ik genoot van de kou, de frisheid, het prachtig witte landschap, de kale bomen waarvan de structuur en ook de kleur van de bast zo mooi is.

Maar nu ben ik zelf slap. Ik zit bovenop mijn kacheltje, eet nog eens een sinaasappeltje, snuit mijn neus, smeer een laagje vaseline op mijn schrale wangen, krab eens aan de korstjes in mijn mondhoeken, brei warme wollen trui nr. 28 en wacht tot het voorbij is.

Ondertussen speur ik naar lichtpuntjes. Dat het alweer langer licht blijft is fijn. Dat ik nog steeds vage sandaalstrepen op mijn voeten heb is hoopvol. Dat ik soms een duif hoor koeren en een uil roepen is het bewijs dat de vogels heus nog wel kunnen fluiten. Dat er katjes en knopjes aan de bomen verschijnen het bewijs dat er leven in zit. En als ik eens naar buiten ga (zowaar zo af en toe mét muts) geniet ik heus wel van de frisse, heldere lucht. En van de ruige rijp en de uitgesneeuwde mist.

Maar lantaarnpaalstaren zal ik nooit doen (in het donker naar het licht van een lantaarnpaal staren om te kijken of het al sneeuwt).
Geef mij de gele terrorist maar (de februarizon die al wat kracht krijgt en het maagdelijk sneeuwdek laat smelten).

Tachtig jaar!

Ken je die mop van die bijnatachtigjarige (de beste vader van de hele wereld) die een zaaltje had gehuurd om zijn verjaardag met vrouw, kinderen en kleinkinderen te vieren?
Nee?
Maar goed ook, want dat nageslacht kwam niet. En terecht, want het leek vandaag niet veilig op de weg en ze moesten van heinde en verre komen.
Wel een domper, hoor. We hadden er zo'n zin in, paatjelief voorop, en ik had m'n haar al opgestoken, lippen gestift, mijn galajurk gestreken en hoge hakkers glimmend gepoetst.
Het feest wordt uitgesteld, dus we hebben nog wat tegoed.
Als troost dan maar een mooie zomerse foto  van een 'paar jaar' geleden (och, zomer... heerlijk, zomer...) en de felicitaties van u die u natuurlijk massaal gaat achterlaten bij de reacties. Doen hoor, want die lieve vader van mij volgt dit blog op de voet.

Wat doen we met het kerstpakket?

Sinds jaar en dag werkt Polletje als vulploegmedewerker in die blauw-witte winkel waar je altijd in de verkeerde rij bij de kassa staat, waar alles goedkoop en meestal van inferieure kwaliteit is en uit China/Bangladesh/India komt (maar met een of ander vage overeenkomst over verbetering van arbeidsomstandigheden waar je alle kanten mee op kunt).
Polletje heeft ook een haat-liefdeverhouding met de zaak, maar is uitstekend op de hoogte van het complete assortiment en inmiddels wel vaste klant (op de snoepafdeling).
Het uitpakken van het kerstpakket is elk jaar weer een feest. Zaak is alles zo snel mogelijk te consumeren of te lozen. Want lekker, mooi of handig is het per definitie niet, een enkele uitzondering daargelaten.
Het snoepgoed verdween onmiddellijk naar zijn kamer, waar het binnen de kortste keren ook geconsumeerd en verteerd werd. Het afval daarvan bleef achter, maar daar heeft Polletje sinds gisteren een oplossing voor in de vorm van een ruime wasmand (van dezelfde winkel).
De kaarsjes kreeg ik, de ultraspuugwanstaltiglelijke plastic doorzichtige kerstbal met foto van de winkel is weggegooid, de blauwe thermoskan ruim voorzien van logo's is onder andere spulletjes bedolven in het rommelmandje in de keuken, de blauwwitte hagelslag heeft het andere Polletje netjes opgegeten en de papieren nieuwjaarssnorren en champagneflessen gebruikten we voor een selfie die we vlak na de jaarswisseling appten en belandden daarna in de oudpapierbak.

Zo werd alles netjes weggewerkt.
Dacht ik.
Tot ik gisteren mijn anders zo smaakvol ingerichte schoorsteenmantel lichtelijk verbouwd aantrof.

Heeft u ooit zo'n pittoresk filiaal van deze winkel gezien?