Terug en weg

Niets zo veranderlijk als een vrouw. Nog maar een paar weken geleden was ik stellig: een blog bijhouden is alleen maar het strelen van je ego. Ik zou nooit meer hier schrijven. Die onbenullige dingen die ik hier deel, daar gáát het toch niet om in dit leven? Dat zou je toch ook eigenlijk niet op internet moeten zetten?

Maar er begon toch wel weer wat te kriebelen. Je mag en kunt toch ook gewoon plezier hebben in het vastleggen van die wissewasserige dingetjes en er zijn lezers die daar weer plezier aan beleven.
Het zal misschien de ontspannende invloed van die heerlijk lange zomervakantie zijn waardoor ik de dingen wat lichter zie, misschien ook niet. Maakt niet uit. Dus vandaar.

Eigenlijk vind ik het maar niets, zo'n berichtje over het schrijven van berichtjes. Dus vergeet het bovenstaande alstublieft.

Ik zal u wat bekennen. Daarnet een woordenwisseling met Grote Pol gehad. Wat dan dan?
We gaan vandaag op vakantie. Kleine Pol past op het huis, dus ik kan dit hier zonder inbraakgevaar wel delen met u.
We gaan niet ver, vijf kwartier rijden van hier. En we mogen pas om half vier in dat huisje. Ik vind dat maar niets. Als je op vakantie gaat, ga je 's morgens weg. Je pakt de auto/fietstassen/rugzakken in, smeert wat broodjes, doet een plas en gaan met die banaan. Onderweg doe je wat boodschappen, verkent alvast de omgeving en op je dooie akkertje bel je exact om half vier aan bij de verhuurder.
En nu wil Grote Pol ook nog eens niet eerder weg dan om half drie. Pffff. Ik zit hier duimen te draaien en ga in arren moede maar zitten bloggen, terwijl Grote Pol rustig het hele huis lijkt te gaan soppen.
U merkt het wel: ik ben een ontevreden, ongeduldig en lui mensch. Oké, oké, ik maak even een fotootje van wat vakantiespullen en ga nog wat verstelwerk doen. Is dat ook maar weer klaar.