16/272 Over een modelkind en een heel, heel zielig hondje

Och, och, u, vaste lezer hier, weet nog steeds niet waarom wij nu alweer drie weken geleden poffertjes aten. U weet misschien zelfs niet eens meer dat u dat ooit wél wilde weten. Och, och.

Ik zal het u fluks vertellen. Want ik wil ook nog weer wat actuelers met u delen, voor ik dat weer vergeet en het zit me momenteel hoog.

Maar first things first. De poffertjes. Die waren er omdat Polletje 2 alweer klaar was met een opleiding. En die avond was de diploma-uitreiking. Hij had er zelfs twee delen van een driedelig pak voor gekocht, een stropdas van Polletje 1 geleend, want Grote Pol heeft zoiets niet, een een wit overhemd van Grote Pol geleend, want Polletje 1 heeft zoiets niet. Daaronder z'n ordinaire Nikes, meneer zag er tiptop uit.

De diploma-uitreiking was er een met zo'n vijftig persoonlijke praatjes voor de gediplomeerden, waarvan de een nog grotere problemen heeft dan de ander. Problemen met wekkers, met drugs en alcohol, met ouders, met manieren, met discipline, met motivatie en zulks meer. Dat werd zo'n beetje liefdevol, streng en rechtvaardig uit de doeken gedaan door de mentor.  Er waren ook een paar gezonde Hollandse jongens bij, waaronder ons Polletje, die een louter lovend praatje kregen. Polletje 2 kreeg een wel heel positief praatje, want hij komt uit een modelgezin en hij is gewoon een erg leuke jongen. Op school dan. Grote Pol hoorde er alleen niets van, want die moest van mij een filmpje maken met ons cameraatje, terwijl hij dat niet kan.

En dan nu het actuele. Eerst een bekentenis. Ik schreef hierboven dat het me hoog zit. Maar dat doet het helemaal niet. Ik wilde zelfs schrijven dat ik er wakker van lig, maar dan zou ik een leugenaar zijn, dus dat deletete ik weer. Wat is het dan wel? Bizar, absurd, dadaïstisch. En droevig.
Ik kwam een tekstje tegen in een methode voor begrijpend lezen. Ongeveer voor kinderen van 9 jaar. Van die lieve, onschuldige, gevoelige kindertjes, u kent ze wel. Ik tik het over en dan mag u zeggen wat u ervan vindt.

Een droevig verhaal

Dit is een droevig verhaal. Het is dus alleen voor kinderen die van droevige verhalen houden. En het is een kort verhaal. Het is dus alleen voor kinderen die van een droevig, kort verhaal houden. En het is een verhaal met veel zand. Daarom is het alleen voor kinderen die van een droevig, kort verhaal houden met veel zand erin.
Dit is het verhaal: er was eens een hondje. Het was zestien jaar en liep door de woestijn. Heel alleen. Zand, zand en nog eens zand. Ach jee, die arme hond liep mank, tong uit zijn bek en blaffen kon hij ook al niet meer. Het was een zielig hondje. Een hondje zonder naam. 
Ineens zag hij een leeuw. "Hollen," dacht hij.
Maar ja, een hond van zestien jaar. Mank... alleen... Nou ja, je begrijpt het wel.


U begrijpt het wel. Ik heb het tekstje niet gebruikt voor mijn leerling. Zo'n lief, onschuldig, verlegen, zachtaardig jochie met prachtige, heldere, blauwe ogen, wiens ondeugendste daad het belletje lellen bij z'n buurvrouw is.
Maar stiekem vind ik het toch een geweldige tekst.