Breibedrijf De Grijze Geitenbreister

Laatst kreeg ik een leuk verzoek van iemand. Ze had ooit, in een grijs verleden, wol gesponnen en getwijnd en van iemand anders een mouwvestje gekregen dat net niks was. Dat vestje was gebreid van ook zelfgesponnen én zelfgeverfde wol. Met kleurstoffen uit de tuin van die creatieveling. Lekker onregelmatig en zo puur en écht! Of ik er wat mee kon. Want ik dreigde in een gat te vallen, omdat mijn eigen breiprojectje bijna af was.
Ik moest er even over nadenken, maar bedacht toen dat ik er wel een streepjesvest voor haar van kon brouwen.
Het was net een klein baby'tje in de buik, dat vest. Ik schreef tijdens het breien aan de opdrachtgeefster het volgende:
Je vest is nu bijna 3 weekjes oud en nog heel klein, 17 cm (maar het hartje klopt al). Het heeft drie strepen, waar ik nog steeds over twijfel. Uithalen kan altijd nog / nog altijd... In de komende weken zal ie een groeispurt doormaken! Slechte sfeerfoto's vind je in de bijlages en gil ajb heel hard als je het nu al niks vindt. Je bent altijd welkom voor een pretecho!

Mensen, ik vind breien zo fijn. Een uurtje breien per dag scheelt hele centimeters kwik op de bloeddrukmeter. Die draad glijdt zo heerlijk door je handen, krult zich zo gezellig om de naald heen en tegelijkertijd kun je wegdromen, lezen (met wat moeite, maar het lukt), naar iets luisteren of tv-kijken. Deze wol is zo zacht en natuurlijk; mijn handen hebben een complete schoonheidsbehandeling ondergaan door dat wolvet.

En nu is het vest af. Gelukkig gaat de opdrachtgeefster de 359 draadjes zelf wegwerken. Of niet, want je ziet er niets van. 
En val ik nu in een gat? Nee, inmiddels ben ik alweer begonnen met een nieuwe opdracht. Een vest voor mijn lieve moedertje.