Omdat ik een nette vrouw ben, niet platvloers en grof in de mond, durfde ik maar steeds niet aan dit stukje te beginnen. Want ik ontkom niet aan jargon dat me niet zint en onderwerpen waar u me verder nooit over gehoord hebt. Bij voorbaat al mijn excuses. U zou natuurlijk ervoor kunnen kiezen om niet verder te lezen, maar dan mist u wel wat.
13:36. Roosendaal. We installeren ons voor het laatste deel van de treinreis. We hebben er al twee uur opzitten en ik hoop dit laatste stuk in alle rust een flink eind te kunnen lezen in mijn vuistdikke Tonio. Dat boek moet toch een keer uit. Tussen Nijmegen en Roosendaal was er al bitter weinig van terecht gekomen wegens drukte. Dit stuk moet het lukken, want de trein is bijna leeg.
13:37. De trein rijdt en precies naast ons komen twee jongens van een jaar of 17 zitten. Niet de allerbriljantste geesten, zullen we maar zeggen. Of het wel tweedeklas was. En of ze wel in de goede trein zaten. Of het treinkaartje wel in de bus geldig was. En als het niet zo was, dat ze dan toch gewoon zouden instappen, want je betaalde al genoeg. Als er controle kwam, zouden ze uitstappen.
Drie bladzijdes gelezen.
13:45. Bergen op Zoom. De jongens pakken hun mobiel erbij. De slimste, in het zwart gekleed, leest hardop voor: een jongen van 13 heeft een USB-kabeltje twintig centimeter diep in zijn penis gestoken. Moest in het ziekenhuis verwijderd worden. De andere jongen (in blauw) krimpt ineen. Hij beschikt naar alle waarschijnlijkheid over een groot empathisch vermogen. Spreekt en klopt zijn kruis bemoedigend toe: ik zal goed voor jou zorgen, hoor, dát zal ik niet doen bij jou. De jongens praten door over hoe dat dan technisch mogelijk heeft kunnen zijn.
Halve bladzijde gelezen.
13:55. Rilland-Bath. Vanuit Middelburg moeten de jongens verder met de bus. Mijn hoop dat ze eerder dan wij de trein uit moeten is de grond in geboord. Eerst met de bus en dan nog een kankereind lopen. Door weiland en bos, weet die met het zwarte T-shirt. Ze gaan naar Feyenoord en geven hoog over de wedstrijd op
(ik zoek het later op: het gaat om een oefenduel met het Zeeuwse elftal) en hadden verwacht dat de trein vol zou zitten met supporters. Op de terugweg zal ik wel vetmoe zijn, voorspelt blauwe T-shirt.
Een alinea gelezen.
13:59. Krabbendijke. Het gesprek komt weer op de jongen met de USB-kabel. Twintig centimeter!!!!! Zo groot is de lul van een 13-jarige toch niet? Ongegeneerd praten ze over de lengte van hun eigen materiaal, de hele coupé kan meegenieten. Het blauwe T-shirt weet dat toen hij in de eerste zat, die van hem al 14 centimeter mat. Hoe het nu is, weet hij niet, maar in elk geval wel een stuk groter. Zwart T-shirt heeft nog nooit gemeten.
Niet gelezen. (Geschokt. Zouden de Polletjes ook zo zijn geweest? Nee toch???)
14:04. Kruiningen-Yerseke. Er lopen twee jongemannen op het perron. De blauwe denkt dat die ook wel naar Feyenoord zullen gaan en kondigt terloops aan wel bier te gaan drinken bij de wedstrijd. Als dat daar mag, tenminste. De zwarte lust nu ook wel een biertje, zegt hij. Hij was laatst op een feest en toen had hij wel tien biertjes gedronken. De blauwe had er vorige week nog zeventien op. Toen had de zwarte er na enig nadenken bij nader inzien wel twintig op een avond gedronken. Maar de blauwe weet het zeker: 27 was zijn record. En toen was hij nog geeneens niet dronken niet.
Boek dichtgeslagen.
14:10. Kapelle-Biezelinge. Het is zowaar even stil. De jongens moeten even hun bierinname verwerken.
Boek weer gepakt en de juiste bladzijde opgezocht.
14:15. Goes. Er stapt een mooi meisje uit. Ik hoor ze kijken. Als ze weg is, gaat de discussie over de benaming van bepaalde lichaamsdelen.
Borsten, dat vinden ze erg vies klinken. Dat is niet netjes en respectvol tegenover de dames. Nee, ze spreken liever over
memmen. De blauwe vat de discussie na een paar minuten samen: ik zeg gewoon
tetten.
Boek weer dichtgeslagen.
14:25. Arnemuiden. Welke bus moeten we eigenlijk hebben? Middelburg-station. Dat is raar. Daar zijn we dan toch al? De zwarte haalt het tafeltje uit de stoel voor hem tevoorschijn. Klapt het weer in. En weer uit. De blauwe probeert het ook, maar die van hem zit vast. Zwarte helpt hem, maar het lukt niet. Klapt zijn tafeltje weer open en met een plof laat hij hem weer in de stoel zakken. Blauwe waarschuwt hem: de mensen voor je hebben daar last van. Inderdaad, empathisch vermogen. Ze staan op en lopen naar de uitgang.
Boek in tas gedaan.
14:29. Middelburg. De bus naar Middelburg-station staat klaar. Verder geen supporters gezien.
U zult het niet geloven: om 19.25 uur staan we op het station te wachten voor de trein terug. Wie komen eraan sjokken? Jawel. Maar toevallig stappen we mooi ergens anders in.
En natuurlijk hadden we ergens anders moeten gaan zitten. Maar vreemd genoeg dachten we daar niet aan. Grote Pol had trouwens het grootste deel van de reis niets in de gaten. Die kan zich namelijk wel concentreren op één ding. Ik pik alle prikkels op.
Misschien weet u het nog. In december schreef ik over een brief. Het oudste Polletje, fervent WOII-verzamelaar, kocht een nooit aangekomen veldpostbrief van een Duitse moeder aan haar krijgsgevangen zoon. De brief werd ontcijferd en het Polletje zocht en vond informatie over de soldaat (destijds 17 jaar oud) op internet. De man leeft nog! Er werd contact gelegd, de brief werd na 73 jaar eindelijk door de geadresseerde gelezen. De lokale Duitse media gaven aandacht aan dit bijzondere verhaal.
