De Ultieme Oepsvoeding - Multitasken

Kunstpol is me er eentje. Voor alles wat hij niet goed doet, bedenkt hij excuses. Daarbij komt het hem wel heel handig uit dat hij dyslexie heeft.
Als hij iets niet goed zegt, en door ons verbeterd wordt, zegt hij: 'Ja, maar ik heb toch dyslexie?'
Als z'n kamer weer eens een grote puinhoop is, ligt het ook aan z'n dyslexie, want daardoor ben je ongestructureerd.
Het eten met vork én mes is veuls te lastig, want dan moeten z'n hersenhelften te innig samenwerken en ja, hoor, dat kunnen ze niet zo goed door, u raadt het al, de dyslexie.
Z'n huiswerk op tijd maken en álles voor de héle schooldag in z'n tas stouwen: onmogelijk: hij heeft dyslexie. Dan kun je niet goed plannen.

Een beklagenswaardig ventje.
Aaaah. Ik hoor uw kreten van medelijden al vanachter uw computertje.

Maar Kunstpol heeft ook een gave. Hij kan namelijk heel veel zonder z'n pen / kogels / boek / bakje chips / koekje / afstandsbediening / onbenullig speelgoedje los te laten. De tafel dekken, de tafel afruimen, z'n kamer opruimen (vandaar dus), z'n boterhammetjes smeren, afdrogen, tanden poetsen, folders in z'n foldertassen doen. U kunt het zo gek niet bedenken, of Kunstpol kan het met iets in zijn handen.

Multitasken, heet dat. De meningen zijn verdeeld over het nut ervan en of pubers daar eigenlijk wel echt zo goed in zijn. Kunstpol doet het, dag in dag uit, uur in uur uit.

Knap!

We kunnen dus best wel wat vragen van deze sloddervos. Dus dat doen we dan ook.
Laatst vroeg ik of hij even z'n bord op 't aanrecht wilde zetten, z'n tas in de gang én de Donald Duck wilde wegleggen. Maar dat was dan echt weer te veel gevraagd. Want wat was het adremme antwoord van deze dyslect?

'Ho, ho, ik kan niet alles tegelijk, WANT ik ben toch geen vrouw?'

En toen had ie me, want van zo'n geweldig compliment voor de helft van onze wereldbevolking en zijn moeder in het bijzonder, ik ben nu eenmaal zijn eerste en grootste vrouwelijke voorbeeld, smelt je toch helemaal???