Mijn oma

Vannacht overleed mijn lieve oma op zeer hoge leeftijd. Ze is 98 geworden.

Zo zag ze er twintig jaar geleden uit op onze trouwdag, net een barones.

Hieronder de gekopieerde tekst van een berichtje uit 2009 over een bezoekje van mij aan haar.

Oma

Gisteren was ik in Zutphen, waar mijn oma ook woont. Zoveel herinneringen, vaak gelogeerd. Zo'n lieve, leuke, sterke, humoristische oma.


Maar nu is ze 96 en dat is ouououd. Niet dement, maar wel 'weggezakt' in de loop van de jaren. Ik wilde haar weer even zien, haar even voelen en ruiken en een kusje geven, dus ik ging naar de groepsverzorging. Ik wist het wel: ze zou me niet herkennen. Misschien een vage reactie als: ahh, ja, dat is familie. Maar ook dat gebeurde niet. Het was mijn oma wel, die me steeds even vriendelijk en welwillend toeknikte, met nog steeds die leuke, lieve lichtjes in haar ogen, maar het was zo raar: geen wederkerigheid in de herkenning. Mijn hart maakte sprongetjes van liefde, van blijdschap haar te zien, maar bij haar gebeurde dat dus niet.


Ik maakte een foto van haar. Ze tuitte even haar lippen om te laten zien dat ze zo'n apparaatje maar wát chic vond. Dat vond ik zo'n lief, zo'n oud en vertrouwd gebaar: ze tuitte vroeger ook zo vaak haar lippen om te laten zien dat ze iets knap, mooi of chic vond. Maar ze deed het ook als ze iets stiekem helemaal niets vond. Dat was het rebelse in haar.
Dag lieve oma met je rode frambozensnoepjes, met je eeuwig gevulde plastic slagroomkan-klopper, met de vieslekkere geur in je servieskast, met je mooie schilderijtjes, etsjes, boetseerwerkjes, met je foto's van alle kleinkinderen in je slaapkamer, met je humor en je eigenwijsheid, met je prachtige boeken in de kast, met je rommeltuintje en -huisje, met je Franse slag, met je zilveren suiker- en roomstelletje, met je geld voor heel veel ijsjes op één dag, met je prikvloerbedekking en het wc-tje half buiten, met de televisie die altijd aan mocht. Je bent lief.