Joël

Zaterdag wordt hij alweer 25. Een leeftijd die voor hem onbereikbaar leek. Kwetsbaar is hij.
Joël, de zoon van mijn vriendin. Zijn dag bestaat uit slapen, eten, liggen, zitten, doezelen en snoezelen en verzorgd worden. Heel veel verzorgd worden. Dag en nacht staan er mensen voor hem klaar, vooral zijn moeder. Joël lijdt aan epilepsie en het hele gezin lijdt mee. Lijden. Dat is in dit geval een woord dat écht past. Die stomme epilepsie.
Ik vind het telkens weer heel ontroerend om te zien hoe mijn vriendin hem bijstaat als hij weer eens een aanval heeft. Zoveel liefde. Zoveel zorg en toewijding. Bitterzoet.
Wat is een leven waard? Wat is Joëls leven waard? Nou. Heel veel dus. Hij geeft zin en betekenis aan het leven van anderen. Hij leert mensen lief te hebben, te geven, onvoorwaardelijk van hem te houden. Hij leert mensen te kijken, heel goed te kijken en werkelijk te zien wat hij nodig heeft. Dat maakt die mensen heel bijzonder, dat maakt die mensen mooi.
Op dinsdag en vrijdag rijdt Joël paard. In de Manege zonder Drempels. Hij ligt dan op een huifbed, gelegd over de ruggen van twee paarden en de beweging, de warmte, de cadans doen hem zo goed. Kijk hem hier eens liggen en genieten. Na een tijdje ontspant hij zich helemaal. Zo heerlijk om te zien.

Alvast gefeliciteerd met je verjaardag, Joël. Dank je wel voor wie je bent, nu al. Wat zul je in het toekomende leven prachtig zijn.