Libelletut

M'n ouwe baas belde. Dat doet ze wel vaker, het is een Beste Baas, maar vandaag was ze helemaal in de gloria. En dat is ze niet zo heel vaak, want druk-druk-druk en werk-werk-werk en toestanden-gedoe-zorgen. Ze begon meteen met een verontschuldiging, want ze zat in het zonnetje de Libelle te lezen. Vaag verhaal: haar moeder wil de Libelle, dus heeft zíj een abonnement, zodat ze 'm dan aan haar moeder kan geven die 'm dan weer de ganse familie doet toekomen.  Baas vindt het overigens een enorm tuttenblad, dat dat duidelijk is. Maar ze leest 'm toch.

Maar goed. Baas was in de gloria, want er stond een oproep in, precies wat voor mij. Ik begon zachtjes te lachen. Ze zoeken daar een nieuwe columniste en dat moest ik maar worden. 'Want jij kan zo leuk schrijven, over het dagelijks leven en met humor enzo.' Ik lachte nog wat harder en zei: 'Ik ken zo tien, twintig vrouwen die dat tien keer beter kunnen', maar ze luisterde er niet naar. 'En Grote Pol kan dat ook al zo goed en dan kunnen jullie met z'n tweeën...' Ze zag het helemaal zitten. 'Wie weet wat je ermee verdient!!! En dan moet je niet de hele tijd zo zitten lachen, want ik méén het!' zei ze autoritair - het blijft een baas.

Maar ik kon niet stoppen met lachen, daar op m'n onlibelleachtige balkonnetje met dode plantjes en een krakkemikkig plastic tuinstoeltje. Want ik ben geen Libelletut. Ik schrijf niet over nieuwe mode, culinaire uitvindinkjes en ideale, knappe kindertjes die hockeyen en wiskunde leuk vinden. Over gezellige gezinsuitjes naar verwegge plaatsen, over restyling van slaapkamers en ambitieuze werkplannen.
Ik schrijf het liefst over niets. Over mislukkingen, onzekerheden, flaters en puisterige puberale pesterijen. Over m'n rondje door het bosje achter het huis, over het rechttoe-rechtaan zwembad met een blik bejaarde badmutsen drie kilometer verderop, over ons oude krakkemikkige huurflatje en over vreemdetaalspreekangst.

Daarover willen Libelletutten helemaal niet lezen. Toch?