Vandaag zat ik in een wachtkamer. Meestal is daar geen klap aan. Je kijkt wat op de klok boven de deur, je bladert in een oude Margriet en wacht. Maar vandaag was het er gewoon leuk. Het was zelfs een beetje surrealistisch. Kan ik er iets aan doen? Juist in deze onopgeleukte week waarin ik elke dag onopgeleukt en onopgesmukt verslag doe over mijn belevenissen en gedachten.
Ik zat op mijn stoel me in te denken dat ik een Botswaanse met traditioneel postuur was en gehuld in een kleurig gewaad wiegend in mijn schommelstoel op de veranda in de schaduw thee zat te drinken. Als u zich er niets bij kunt voorstellen moet u de boeken van Alexander McCall Smith maar eens lezen.
O. U wilt weten waarom ik dat deed? Dat deed ik om mijn bloeddruk te temperen. Niet dat het hielp, overigens.
Ik zat er nog maar net, of er kwam een ouder echtpaar binnen. Nadat ze vijf keer hadden gekeken op afsprakenkaart en bordje boven de deur naar de behandelruimtes of ze echt wel op de juiste plek waren, gingen ze zuchtend en steunend zitten. De hardhorende man pakte een blad papier uit zijn binnenzak en begon luidkeels zijn labuitslagen te verkondigen. 'Maar' zes van de 26 uitslagen waren niet goed, stelde hij tevreden vast. Zijn vrouw suste en vertelde hem dat niet de hele wachtkamer (ik dus) dat allemaal hoefde te horen.
Daarna kwam er een vrouw binnenvallen die heel hard en lang lachte. 'Ja, sorry hoor, ik moet even lachen,' verontschuldigde ze zich toen ze uitgelachen was. De rest van de tijd keek ze bloedserieus.
Toen kwam er het liefste oude echtpaar binnen dat je je maar kunt bedenken. Zo lief wil ik later ook worden. Mevrouw vond het kunstbloemstuk in de wachtruimte zo mooi dat ze ernaast ging zitten. Samen keuvelden ze wat over koetjes en kalfjes. Meneer was bezorgd om de pijnlijke enkels van mevrouw. 'Ja, want toen ik achter je aan naar de keuken liep, zag ik dat je linkervoet weer zo scheef staat. Doet het geen pijn?'
En toen was ik aan de beurt. Mijn bloeddruk was weer eens veel te hoog, waarover woensdag meer.
Oh, zo'n oud echtpaartje. Ik zie ze zo voor me.
BeantwoordenVerwijderenEnne, niet fijn van die bloeddruk. :-(
BeantwoordenVerwijderenMijn opa en oma zijn ook zo'n lief stel samen....
BeantwoordenVerwijderenMijn helden!
Misschien helpt dat idee dat je dingen niet hoeft " op te leuken" wel een beetje in sommige gevallen.
Voor mijn blog betreft zal ik blij zijn als ik van mezelf weer
wat opgeleukte plaatjes mag plaatsen!
Ben benieuwd naar je vervolg.
lief he van die schattige oudtjes! Enne ik ben wel benieuwd waar de mevrouw dan zo om moest lachen....
BeantwoordenVerwijderenEen mooi verslag. Eigenlijk is een wachtkamer net zo leuk als een zonnig terrasje, als je even buiten beschouwing laat waarom je daar zit...
BeantwoordenVerwijderenIk zie het allemaal als in een film voor me.....bedankt voor het delen
BeantwoordenVerwijderenOh ja, sommige oude mensjes kunnen zooo lief zijn! (sommige ook totaal niet)
BeantwoordenVerwijderenMeestal is het doodstil in wachtkamers, maar vanochtend zat ik ook tussen druk pratende wachtenden. Zal het weer wel zijn...
Succes met de bloeddruk.
Wat een heerlijk verhaal!! En succes met je bloeddruk!
BeantwoordenVerwijderenJammer dat je bloeddruk niet goed was - maar dat lag in ieder geval niet aan dat lieve echtpaar waar je getuige van was!!!
BeantwoordenVerwijderenprachtig!! ik lag metteen in een deuk, na dat stukje over die lachende vrouw...
BeantwoordenVerwijderenDoei,
Jojo