TELLEN!!!

Laatst verkocht ik dit boek. Met pijn in mijn hart, want het was mijn LievelingsHarplesBoek.
Er stonden van die leuke liedjes in.

 Van heul gemakkelijk naar best wel heul moeilijk.

Voor ik het boek op de post deed, speelde ik het weer eens door. Opeens kwamen er zoveel herinneringen boven. Van die oude muziekschool. Gevestigd in een gigantische voormalige melkfabriek, een enorm doolhof met veel trappetjes, tussenverdiepingen, smalle gangetjes, scheve deuren en hoge ramen, Gevaarlijke Gedeeltes waar je Niet mocht Komen, flarden muziek van allerlei instrumenten. Ik dwaalde vaak door de gangen, als ik weer eens veel te vroeg voor de les was.

De ene week had je nog les in een kamertje dat de volgende week afgesloten bleek wegens instortingsgevaar. Alles was oud en vies en krakkemikkig en schots en scheef en verveloos en MOOI.

Ik had een heel lieve harplerares. Ze leek in de verte wel wat op Mildred Dilling, die het boek 'geschreven' had. Wat vond ik dat een mooie vrouw. En Mildred, dat leek me een goede naam voor de dochter die ik ooit zou krijgen...

Maar mijn harplerares vond dat ik niet kon tellen.
Dat klopt. Kan ik nog steeds niet zo goed. Ik doe ook maar wat, als het maar een beetje klinkt...

't Gaat me meer om de inhoud, om de taal die de muziek spreekt. De emotie. Het gevoel.

Ritme, notenwaardes, maatsoorten enzo, ik vind het maar ondergeschikt. Gedoe.

Harples heeft me gevormd. Het heeft me veel gebracht.

Het boek staat vol met aanwijzingen in potlood.

TELLEN

Loslaten

Duimen HOOG

Rug RECHT

RUST!!!!

Hardop Tellen

't Is net opvoeden.