Beroepengids

Omdat ik toch wel heel graag weer wat zou willen werken, ging ik vorige week optimistisch, maar met een kaakbotontsteking (hoera!), naar een speeddate. Minstens tien uitzendbureaus zouden present zijn om me gretig in te schrijven en meteen een prachtig baantje aan te bieden.
Er waren er hooguit vijf. Er waren natuurlijk geen banen.

En er waren minimaal tweehonderd werkzoekenden.

Er was een lieve, zeer kundige mevrouw die cv-checks deed. Een lange staande rij van een uur voor haar tafeltje. Ik schoof maar aan, want ik wilde m'n cv wel graag gecheckt hebben.

Grote Pol verklaarde me voor gek. In mijn conditie een uur lang wachten. De rij voor de kassa is me vaak al te veel en dan heb ik nog een winkelwagen om op te leunen.
Ik wachtte een uur voor niets, want m'n cv zag er prima uit. Het is alleen zo dat ik er niets mee opschiet. Wie wil er nu een juf hebben? Weliswaar een gedragsspecialist, die snel kan tikken en een leuk taalgevoel heeft.
Nou. Geen enkel bedrijf.
Waarom zou ik niet voor mezelf beginnen? zeiden al die mensen daar. En dan iets gaan doen waar ik goed in ben? Al die mensen zeiden precies wat al die andere mensen me daarvoor ook al gezegd hadden.

Dus.
Ik ben eens gaan bladeren door mijn beroepengids.

Ik kan natuurlijk boerin worden. Dat wilde ik vroeger ook al en ik voldoe precies aan de omschrijving van het uiterlijk... Ik heb alleen geen zeven zonen en de oudste in plaats van de jongste wil het onderwijs in. Grote Pol is ook bepaald geen man met boertalent.

















 












Naaister kan ook. Ik ben namelijk heel geduldig en kan heel goed rrrrrts zomen maken. Spelden inslikken die er dan uit m'n teen weer uitkomen lijkt mij uiterst fascinerend.

Of hoedenmaakster. Genoeg vraag naar hier op de Veluwe. Lekker creatief beroep.

Of kapper. Ik knip de Pollen altijd al, maar het lijkt me zo enig om met roze kapmantels te mogen werken en te kunnen knipogen naar mijn klanten. Lekkere luchtjes, die krijg ik nooit bij mijn kapper. Dat lijkt me nu  typisch weer iets wat we in ere moeten herstellen.

Maar het liefst word ik toch gewoon weer juffrouw. Met dan zonder belletje waardoor het stil wordt en een stok om dingen aan te wijzen.

Ik zit hard te denken om nu toch echt zelfstandig individuele hulp te gaan geven aan kinderen met leer- of gedragsproblemen. Eng wel, zo'n stap, het ondernemerschap en het gedoe, maar hier ligt dus wel mijn kracht en hart.
Voorzichtig ga ik eens wat stappen in die richting zetten.
U hoort nog van me.