Tranen van de zon

Deze week werk ik voor het laatst met 'mijn' kinderen op school. Na de voorjaarsvakantie stop ik met  werken. Vorige week heb ik het ze verteld. Ik heb het luchtig gebracht, ook al voelt het niet bepaald luchtig. Ik zal de kinderen ontzettend missen, het werk ook, de collega's, de sfeer op school.
Toen ik uitlegde dat ik eigenlijk altijd ziek ben, maar dat je dat niet aan de buitenkant kunt zien, begrepen ze het wel zo'n beetje.
De een reageerde stoïcijns, bijna schouderophalend, de ander emotioneler. En een begon te huilen. Maar dat lag aan de zon die zo in z'n ogen scheen, legde hij ijverig uit. Daar kreeg hij altijd tranen van.

Maar de zon scheen helemaal niet.