Puberterugval

Constateerden we gisteren nog tevreden dat de opvoeding van Parapol, op wat losse eindjes na, wel zo'n beetje voltooid was - niet veel meer aan doen -, vandaag moest ik dat ernstig herroepen. Het ventje is toch opeens ergens nog erg onhandig onzelfstandig. En instabiel.
En dat blijft wel even zo, las ik daarnet ook nog in mijn naslagwerk (Het puberbrein). Het lijkt dan wel heel wat, maar een überpüberig terugvalletje is tot hun vijfentwintigste nog heel normaal. Hoera.

Wat gebeurde er dan vandaag?
Hij had een lekke band, dacht ie. Die band was natuurlijk lekgestoken op school, dacht ie. Dus liep ie het hele eind van school naar huis met zijn fiets OP ZIJN HOOFD, want anders zou de band zo slijten, dacht ie.
Thuisgekomen had ie te veel huiswerk om die band te plakken, dacht ie. Dus bood ik aan het even te doen, en toen dacht ie dat ie toch wel een lieve moeder had.
Tot ik doorkreeg dat ie ook nog tijd nam voor heel andere dingen dan huiswerk, en toen dacht ik dat hij toch niet zo lief was als ik dacht.
Maar goed. Fiets in de huiskamer, lekker bij de kachel, omgedraaid. Parapol aan huiswerk, dacht ik. Ik draai eens aan het wiel, bekijk het ventiel en zie dat het losgedraaid is. Draai het aan, pomp de band op en guess what?

Ja. U heeft het goed. Die band is nog steeds onindeukbaar.
Commentaar van Parapol: maar op school hebben ze geen fietspomp. Dacht ie.  En hij vond me opeens ook niet meer zo lief. Maar dat had ie gedacht: ik ben namelijk nog véél te lief voor hem!