Mislukking

Jahaa, ik heb u wel door. U smult van verhalen waarbij Purperpolletje over haar mislukkingen vertelt. Dat blogje over dat lastminutemoederdagcadeautje: dat vond u écht leuk, hè? Stelletje leedvermakers, dat zijn jullie.

Nou.

Ik zal u op uw wenken bedienen.

Er lukt namelijk momenteel niet zoveel in mijn leven. Ja, ik hoor u hier al gniffelen. O, o, wat is die Purperpol weer leuk. Er komt vast weer iets enorm grappigs, denkt u nu. Ik zie u zich al verkneukelen.
Wacht maar. Het lachen zal u vergaan bij het lezen van de voorbeelden uit de Harde Realiteit. Het zal plaats maken voor intens medeleven. U bent gewaarschuwd.

Hier wat willekeurige voorbeelden.
- Mijn oudste zoon heeft me net plechtig beloofd dat hij altijd zo puberaal zal blijven.
- Een carrière als kunstschildster zit er definitief niet in. Om heel sneue redenen: a. ik ben nooit alleen thuis, en om te kunnens schilderen moet ik alleen thuis zijn, en b: ik kan geen neuzen (en ook geen monden, en al helemaal geen ogen). Neuzen zien er bij mij nog steeds uit als omgedraaide vraagtekens.
- Ik kan me niet beperken tot 140 tekens. Twitteren is niet aan mij besteed. In de beperking toont zich de meester. Nou, duidelijk.
- Een carrière als fotomodel zit er óók al niet in. Niemand zit te wachten op een Prednisontype. Blijkbaar. Ook al zo sneu, want verder was ik natuurlijk ontzettend geschikt. En bovendien supergemotiveerd. Bovendien lijk ik sprekend op Doutzen (op enkele kleinigheden na).
- De muffins smaakten laatst wéér muf.

En nu toch even écht serieus.
Laatst blogde ik een verdrietig berichtje. Over toestanden met UWV en werkgever enzo. Ik ga er hier niet over uitwijden, maar de onzekerheid houdt nog wel even aan. Binnenkort start ik met een 2e spoortraject. Dat betekent dat er samen met mij gekeken gaat worden of er werk is buiten het onderwijs. En u moet weten dat ik ontzettend veel van het onderwijs hou, maar dat o.a. het staan voor de klas echt niet meer gaat. hoop dat er ergens in de buurt een mooi werkplekje voor me is dat goed bij mij en mijn mogelijkheden past.

Als je in zo'n positie zit als ik, lijkt het er al snel op dat je helemaal 'mislukt' bent en ik merk dat het heel erg de kunst is en blijft om daar niet in te trappen. Om niet te denken dat werk en inkomen het allerbelangrijkste in je leven is en dat daar ook je persoonlijkheid, je gevoels- en geloofsleven naar gaat staan.
Dat is momenteel nogal een opgave voor me. Vaak ben ik blijmoedig, hoor, dat merken de vaste lezers hier ook wel, maar niet altijd.
En dat hoeft ook niet. Echt niet. Deze pijn maakt ook op een of andere manier rijk, of wijs.

Een goed leven hoeft niet altijd een gemakkelijk leven te zijn.