Compliment!

Vandaag werkte ik met een leerling met wie het lastig communiceren is. Extreem lastig, mag ik wel zeggen. Hij heeft een ernstige spraak-/taalstoornis, vandaar. Erg geremd, superverlegen, moeite zich spontaan te uiten.
We lazen de zin: 'de poes kruipt in haar schulp.' Wat dat nou betekende? Ik legde het uit, want dat helpt hem ook om vlotter te lezen (niet dat ik ooit wel eens een poes in haar schulp zag kruipen, maar ik maakte er maar het beste van). En toen? Toen gebeurde er een wondertje, want hij ging enthousiast vertellen. Dat hij ook wel eens in zijn schulp kruipt. Volgende week is zijn tante jarig en dan moet hij erheen. Dat vindt hij helemaal niet leuk, zo'n kamer vol mensen. Die willen dan allemaal met je praten. Daar wordt hij verlegen van en dan gaat hij een beetje achter mama zitten en zich verstoppen.
Ik werd er helemaal warm van, vond het zó knap van hem dat hij de situatie herkende uit zijn eigen leven en er zo open over vertelde... En ook mooi dat hij zich zo veilig bij me voelt dat hij dit aan mij vertelt!
Compliment voor hem en ook eigenlijk een compliment voor mij!