Het was weer een heerlijk avondje

Eindelijk, éin-de-lijk was het dan echt pakjesavond. En eindelijk, éindelijk waren dan alle surprises en gedichten af. De makkers hadden ook eindelijk, éindelijk hun wild geraas gestaakt, want vol verwachting klopte de hele dag hun hart al, en dat slaat op je gedrag. 'Wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is de roe,' dreigde ik nog aan tafel, maar dat maakte geen indruk. Ze zaten niet bepaald 'even recht,' maar ze dansten en sprongen en waren zo blij. Dertien en bijna zestien jaar oud. Nou ja.
Pakjesavond was in huize Pollenstein verder heel saai en rustig dit jaar: we vierden het gewoon met z'n viertjes. Dus al snel was duidelijk wie wie had, behalve bij Kunstpol die maar bang bleef dat de onhandige Grote Pol 'hem had'. Grote Pol vond zelf dat ie geen snars terecht had gebracht van z'n surprise, maar het viel best mee, hoor.

Ik mocht er bijna geen foto's van maken, want de Polletjes kennen hun moeder inmiddels wel: 'Jij zet ook álles op het wereldwijde web, zeg...' Maar ik deed natuurlijk net alsof het gewone foto's waren voor het familiearchief. Maar ja. Ons familiearchief ligt ook zo'n beetje op straat (lees: op purperpol.blogspot.com).  Behalve de gedichten, die publiceer ik lekker niet.

Komen de surprises.

Parapol kreeg van Grote Pol een vooroorlogse kepi. Met een mooi gedicht natuurlijk. Waarbij het logische verband tussen zo'n ouderwetse kepi, een stel nieuwe pantoffels met een moderne Wii (ook al weer ruim twee jaar oud, overigens) duidelijk werd aangetoond.

Grote Pol werd verblijd met een originele, science fictionachtige Thunderbirdsbril. Met bloed, zweet, tranen en heel veel liefde gemaakt door Kunstpol.

Parapol ontwierp voor mij een privévertrek met verdieping (niet op de foto) om heerlijk tot rust te kunnen komen. Compleet met harp, kacheltje, zachte bank, laptoppie, mooi uitzicht, Wii, televisie en comfortabel bed.

En voor Kunstpol, die sinds kort zijn eerste wankele (en pijnlijke) schreden op het gitaar-leren-spelen-pad zet, maakte ik een knuffelbare, zachte gitaar, een weldaad voor zijn getergde vingertoppen. Met snaren van snoep (inclusief een kilodoos reservesnaren) en een notenboek (met reservenootjes).

En ik ben best een beetje erg trots op mijn min of meer creatieve Pollen.
En op mijn gitaar.