Kunstpol vertelt.
'Jaaah, en toen kwamen er een paar veel te luidrustig de klas in.' Hij verbetert zichzelf: 'Uhhh, ik bedoel onluidrustig.'
We lachen. Kunstpol grinnikt gelukkig ook om zichzelf en zegt: 'Ik bedoel: niet onluidrustig.'
We begrijpen hem. Heus wel. Helemaal.
Kunstpol is namelijk de luidrustigheid zelve. Ja, 't is inderdaad een bijzonder kind. Met een sublieme woordkeus, daar kunnen we nog veel van leren. Hij moet later gewoon bij Reader's digest - Het Beste gaan werken, kan hij de rubriek Verrijk uw woordenschat verzorgen, met al die prachtige taalvondsten van 'm. Dan zal hij ons allemaal nog eens een poepie laten stinken en een uur in de wind laten ruiken.
mmm, heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenhaha....mooi weer!!
BeantwoordenVerwijderenHihi leuk nog die spraakverwarringen :-)
BeantwoordenVerwijderenHier vanavond aan tafel, zoon(1997) vroeg of Hout Kwizien te eten was *grijns*
Ik geloof dat hij het antwoord nog niet weet...
Lol!
BeantwoordenVerwijderenStttttttt.........liefs van mij........en hem......
BeantwoordenVerwijderenEn zo is het maar net!!
BeantwoordenVerwijderenJa mooi. Gedichten schrijven, of gewoon een leuke blog misschien.
BeantwoordenVerwijderenDit soort (leuke) versprekingen zijn typisch dyslectisch trouwens, wist je dat? Ik kan er zo een aantal hele leuke noemen : "Stelletjes mafgozers" als we te lang slapen 's morgens... "Van dik hout zaagt men planten" en in de Diergaarde gezien: "Pingdinge"
BeantwoordenVerwijderenEen geweldig kind, met een creatief en vernieuwend taalgebruik... Kunnen alle niet dyslecten nog wat van leren!!
BeantwoordenVerwijderenJa die is leuk. Wat dacht je van "minipeuters".
BeantwoordenVerwijderenach, zo lang we het maar begrijpen, toch ? En ik vind het nog wel een leuke vondst ;-)
BeantwoordenVerwijderen