Voor alle nieuwsgierigen onder jullie die bij het zien van mijn vorige berichtje zich afvragen welk een ontaarde moeder ik wel niet ben, of ze acuut de Raad voor Kinderbescherming moeten bellen, óf 1-1-2, óf zich moeten aanmelden voor crisisopvang voor Zielige Pollenkindertjes:
Parapol was net twee en ik net zwanger van Kunstpol en we waren net thuis en ik wilde net nog éven de brievenbus legen.
Ik zette de fiets met Parapol in het voorzitje even tegen een muurtje en ja, dat ging dus niet goed. De fiets gleed langzaam weg en ik kon niets doen. Zo'n horrorfilm was het die zich langzaam aan je voorbijtrekt. Echt ver-schrik-ke-lijk vond ik het...
Toen naar de huisarts, toen naar de SEH, toen naar de röntgenafdeling voor foto's waar ik niet bij mocht zijn vanwege de zwangere buik, toen nog meer schuldgevoelens, toen nog meer tranen en traantjes.
En voor zo'n oog weer helemaal normaal oogt, dat wil je niet weten... Zo'n driekwart jaar werd ik telkens weer met mijn neus op de feiten, mijn ontaarde moederschap en de zichtbare gevolgen daarvan, gedrukt als ik naar Parapols gezichtje keek!
En dat je het nu zelf weer oprakelt? Een vorm van verwerking? Het is overigens nu een prachtfoto.
BeantwoordenVerwijderenAch, ach, ach. Ik zie het voor me, wat ontzettend rot moet jij je gevoeld hebben.
BeantwoordenVerwijdereno, wat naar moet dat geweest zijn!
BeantwoordenVerwijderenoh vreselijk moet je je gevoeld hebben....
BeantwoordenVerwijderenIk ken het... twee keer een kind met de voet tussen de spaken gehad (geen jasbeschermer). Schuld schuld schuldgevoel. Een van de twee loopt nu nog steeds op zijn tenen als gevolg daarvan, en dat duurt nu al een jaar of drie.
BeantwoordenVerwijderent zag er wel vresleijk uit ja.... mijn moederhart kromp met je mee in een....
BeantwoordenVerwijderenmaar het kwam uiteindelijk allemaal goed :-x
BeantwoordenVerwijderenEn dat voelt nog steeds verschrikkelijk kan ik me voorstellen.
BeantwoordenVerwijderenJa, die voet tussen de spaken; dat is onze kinderen alle drie een keer overkomen: twee r bij mijn man, één bij mij.
BeantwoordenVerwijderenHet is bij alle drie wel goed gekomen; en die bij mij had de minste last, omdat ik niet zo hard fiets.
De oudste had heel pijnlijke open schaafwonden, die ik steeds opnieuw moest verbinden, een naar en pijnlijk werkje.
Ja, vreselijk. Kan me voorstellen dat het jou meer pijn deed dan hem. Nouja, aan je ziel dan.
BeantwoordenVerwijderenOch wat zielig! Ook voor de zwangere jij dus! Ik heb de fets met Middenvelder ook een keer laten pleuren met hem erin....man wat voelde ik me schuldig!
BeantwoordenVerwijderenOooo wat moet dat vreselijk geweest zijn. Brrrr.
BeantwoordenVerwijderen