Gisteravond was de musicalavond van 'mijn' kinderen. Twee jaar zaten ze bij me in de klas, in groep 1 en 2 en nu zijn ze groot geworden. Helemaal dezelfde gebleven, maar toch ook zo veranderd. Zo veel wijzer geworden, ook. Door het intens droeve dat ze mee moesten maken, maar ook door de goede dingen die er waren. Mooie kinderen, stuk voor stuk. De bloempjes in de knop, zes jaar geleden, zijn nu ontloken.
Ze hebben er zin in, in De Middelbare. Maar ze zullen elkaar ook zo missen.
Gisteren was er plaats voor een traan en een lach. Het was een goed afscheid. Met heel veel verschillende ouders en kinderen haalde ik herinneringen op aan die tijd dat ze nog lieve kleutertjes waren. Ik kon het niet laten om M. ook even op te sporen en hem te confronteren met datgene waar hij in een kringgebed ooit voor bad: 'Here God, dank u wel voor de tsunami.'
Hij kon er nu hartelijk om lachen.
ik ook, wat een fijn moment om een afscheid samen te vieren........
BeantwoordenVerwijderenJe wilt ze zo lang mogelijk behoeden voor verdriet en pijn, maar dat gaat helaas niet altijd. Ze weten zich in ieder geval geborgen bij hun juf.
BeantwoordenVerwijderenhè wat ontroerend.... een mooi beroep, juf.
BeantwoordenVerwijdereninderdaad ontroerend!
BeantwoordenVerwijderenVorig jaar stond die van mij ook te grienen na de musical..
pfff weer wat afgesloten.
Het is toch altijd bijzonder als ze zich vlak voor een nieuwe fase bevinden ...
BeantwoordenVerwijderenWat mooi geschreven, en wat mooi om dit te lezen vanuit het perspectief van een leerkracht. Dat vind ik fijn als ouder.
BeantwoordenVerwijderen